Ons wetenschappelijk onderbouwde 3-stappenprotocol voor waterwelzijn.

Trifluorazijnzuur (TFA) is een zeer persistente en mobiele chemische stof die wereldwijd steeds vaker wordt aangetroffen in drinkwaterbronnen. Het is een bijproduct van de afbraak van diverse industriële verbindingen, waaronder bepaalde koelmiddelen, pesticiden en farmaceutische producten – waarvan vele deel uitmaken van de bredere PFAS-familie. TFA is extreem oplosbaar in water en bestand tegen natuurlijke afbraak, waardoor het vrijwel onmogelijk is om het te verwijderen met conventionele waterzuiveringsmethoden. Hoewel het onderzoek naar de gezondheidseffecten nog gaande is, wijzen vroege studies op mogelijke risico's voor de nier- en leverfunctie, evenals op langetermijntoxiciteit voor het milieu vanwege de accumulatie ervan in ecosystemen. De toenemende aanwezigheid ervan in watervoorraden heeft geleid tot ernstige bezorgdheid bij wetenschappers en regelgevers. TFA wordt gezien als een "eeuwige chemische stof" die dringend aandacht en geavanceerde filtratieoplossingen vereist om langdurige blootstelling van de mens te voorkomen.

Zware metalen in kraanwater, zoals lood, arseen, kwik en cadmium, zijn vaak afkomstig van gecorrodeerde leidingen, industriële afvoer, mijnbouwactiviteiten of oude gemeentelijke infrastructuur. Deze verontreinigingen kunnen in de watervoorziening terechtkomen naarmate leidingen verouderen of milieumaatregelen falen. Langdurige blootstelling aan zware metalen, zelfs in lage concentraties, kan ernstige gezondheidsrisico's met zich meebrengen, zoals aantasting van het zenuwstelsel, de nieren en de lever, en mogelijk een verhoogd risico op kanker of ontwikkelingsstoornissen bij kinderen. Omdat deze metalen geurloos en smaakloos zijn, blijft hun aanwezigheid vaak onopgemerkt zonder de juiste tests of filtratie.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

PFAS, of per- en polyfluoralkylstoffen, vormen een klasse synthetische 'eeuwige chemicaliën' die veelvuldig worden gebruikt in industriële en consumentenproducten zoals antiaanbakpannen, waterdichte stoffen en blusschuim. Deze chemicaliën zijn extreem resistent tegen afbraak, waardoor ze tientallen jaren in het milieu – en in het menselijk lichaam – kunnen blijven bestaan. PFAS komt vaak in leidingwater terecht via industriële lozingen, stortafval en verontreinigde grond. Langdurige blootstelling is in verband gebracht met ernstige gezondheidsrisico's, waaronder onderdrukking van het immuunsysteem, hormoonverstoring, leverschade, een hoog cholesterolgehalte en een verhoogd risico op kanker, zoals nier- en teelbalkanker. Omdat PFAS zeer stabiel zijn, zijn ze notoir moeilijk te filteren met conventionele waterzuiveringsmethoden. Hun toenemende aanwezigheid in drinkwater heeft wereldwijd tot grote bezorgdheid geleid, waarbij regelgevende instanties zich nu haasten om strengere grenswaarden vast te stellen en deze gifstoffen uit openbare watersystemen te verwijderen.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

Microplastics in kraanwater zijn minuscule plastic deeltjes – vaak kleiner dan 5 millimeter – die ontstaan ​​door de afbraak van groter plastic afval, synthetisch textiel en persoonlijke verzorgingsproducten. Deze deeltjes kunnen in watersystemen terechtkomen via afvalwater, regenwaterafvoer en verouderde plastic infrastructuur. Door hun kleine formaat en wijdverspreide aanwezigheid zijn microplastics moeilijk te detecteren en te verwijderen met conventionele waterzuiveringsmethoden. Studies suggereren dat inname van microplastics kan leiden tot ontstekingen, hormoonverstoring en mogelijke langetermijneffecten op het spijsverteringsstelsel en het immuunsysteem. Hun persistentie in het milieu en onbekende cumulatieve effecten maken ze een groeiende zorg voor zowel de menselijke gezondheid als de ecologische veiligheid.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

Pesticiden, waaronder herbiciden, insecticiden en fungiciden, komen vaak in leidingwater terecht via landbouwafval, regenwaterinfiltratie en onjuiste afvoer. Deze chemicaliën zijn ontworpen om biologische systemen te verstoren en richten zich niet alleen op ongedierte, maar kunnen ook de gezondheid van de mens schaden wanneer ze langdurig worden ingenomen. Langdurige blootstelling aan pesticideresiduen in drinkwater is in verband gebracht met een reeks gezondheidsproblemen, waaronder hormoonverstoring, voortplantingsproblemen, ontwikkelingsachterstanden bij kinderen en een verhoogd risico op bepaalde vormen van kanker, zoals leukemie en lymfoom. Sommige pesticiden, zoals atrazine en glyfosaat, zijn bijzonder persistent in het milieu en resistent tegen conventionele waterzuiveringsprocessen. Hun aanwezigheid in leidingwater baart steeds meer zorgen, vooral in landbouwgebieden waar veelvuldig en consistent chemicaliën worden gebruikt. Dit onderstreept de noodzaak van geavanceerde filtratie om de waterveiligheid te garanderen.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

Fluoride wordt opzettelijk aan veel gemeentelijke watervoorzieningen toegevoegd om tandbederf te verminderen, maar de aanwezigheid ervan in kraanwater blijft controversieel. Langdurige blootstelling aan fluoride – zelfs in concentraties die volgens sommige normen als veilig worden beschouwd – is in verband gebracht met een reeks gezondheidsproblemen. Deze omvatten tandfluorose, wat zichtbare verkleuring en schade aan het tandglazuur veroorzaakt, en skeletfluorose, een slopende aandoening die botten en gewrichten aantast. Recent onderzoek wijst ook op mogelijke verbanden tussen chronische fluoride-inname en schildklieronderdrukking, een lager IQ bij kinderen en verstoring van belangrijke neurologische en hormonale functies. Omdat fluoride kleurloos, smaakloos en niet gemakkelijk te verwijderen is door standaardfiltratie, blijft de ophoping ervan vaak onopgemerkt, wat leidt tot toenemende zorgen over de gezondheidsrisico's op de lange termijn die gepaard gaan met continue consumptie.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

Hormonale verontreinigingen in kraanwater, met name synthetische en natuurlijke oestrogenen zoals 17β-estradiol, vormen een groeiend probleem vanwege hun krachtige biologische activiteit, zelfs in extreem lage concentraties. Deze stoffen komen vaak in het water terecht via farmaceutisch afval, menselijke uitscheiding en landbouwafvalwater dat hormonen van vee bevat. 17β-estradiol, een krachtige vorm van oestrogeen, kan het endocriene systeem verstoren, wat de hormoonregulatie, de reproductieve ontwikkeling en de vruchtbaarheid van zowel mensen als in het water levende organismen kan verstoren. Studies hebben aangetoond dat blootstelling aan sporen van dit hormoon kan leiden tot feminisering bij vispopulaties en kan bijdragen aan vroege puberteit, een verminderd aantal zaadcellen en hormoongevoelige kankers bij mensen. Standaard gemeentelijke waterzuiveringsinstallaties zijn niet uitgerust om deze verontreinigingen volledig te verwijderen, waardoor geavanceerde filtratie essentieel is voor diegenen die langdurige blootstelling willen vermijden.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

Vluchtige organische stoffen (VOS) zijn een groep koolstofhoudende chemicaliën die gemakkelijk in de lucht verdampen en leidingwater kunnen verontreinigen via industriële afvoer, landbouwchemicaliën en uitloging van stortplaatsen of verouderde leidingsystemen. Veelvoorkomende VOS in water zijn onder andere benzeen, chloroform en trichloorethyleen – waarvan vele geclassificeerd zijn als kankerverwekkend of giftig voor de lever, nieren en het zenuwstelsel. Deze stoffen kunnen in watervoorraden terechtkomen via allerlei bronnen, van brandstoflozingen tot huishoudelijke producten en chemische reinigingsmiddelen. Langdurige blootstelling, zelfs in lage concentraties, is in verband gebracht met een verhoogd risico op kanker, onderdrukking van het immuunsysteem en ontwikkelingsproblemen. Omdat VOS resistent zijn tegen conventionele waterzuiveringsmethoden en vaak niet door de smaak of geur worden opgemerkt, is geavanceerde filtratie cruciaal om de blootstelling te verminderen en de gezondheid op lange termijn te beschermen.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd:

Chloor en andere desinfectiemiddelen worden veel gebruikt in gemeentelijke watersystemen om schadelijke ziekteverwekkers te elimineren, maar hun gebruik brengt een verborgen prijs met zich mee: desinfectiebijproducten (DBP's). Wanneer chloor reageert met natuurlijk voorkomend organisch materiaal in water, vormt het giftige verbindingen zoals trihalomethanen (THM's) en haloazijnzuren (HAA's). Langdurige blootstelling aan deze DBP's is in verband gebracht met ernstige gezondheidsrisico's, waaronder blaaskanker, reproductieve complicaties, ontwikkelingsproblemen bij kinderen en lever- of nierschade. Chloor zelf kan ook huidirritatie, ademhalingsproblemen en de balans van gezonde darmbacteriën verstoren. Hoewel deze chemicaliën een cruciale rol spelen bij het microbiologisch veilig maken van water, brengt hun aanwezigheid in drinkwater een lastige afweging met zich mee: het water reinigen en tegelijkertijd nieuwe risico's met zich meebrengen. Geavanceerde filtratie is essentieel om zowel chloor als de schadelijke bijproducten te verwijderen, wat een veiligere en evenwichtigere hydratatie biedt.

Hieronder ziet u een overzicht van wat er wordt verwijderd: